کد مطلب:25776 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

الف: آيا اقدام به كشتن مرد قبطي از سوي حضرت موسيغ (طه،40) جنايت نبود و نبايد ايشان به خاطر آن محاكمه ميشدند; ب. اگر اين حادثه، قتل غير عمد يا كشتن ظالم بوده آيا اكنون نيز اين نوع قتل جايز است و جنايت نيست؟

در زندگي حضرت موسيغ ميخوانيم كه وي وارد شهر شد. دو نفر را كه يكي از بني اسرائيل و ديگري از فرعونيان بود، مشغول زد و خورد ديدند. بني اسرائيلي، حضرت را به كمك طلبيد. حضرت نيز به كمك او شتافت و با زدن مشتي بر سينه مرد قبطي، او نقش بر زمين شد و مُرد. در اين موقع حضرت فرمود: هَـَذَا مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَـَنِ إِنَّهُو عَدُوُّ مُّضِلُّ مُّبِين;(قصص،15) اين كار شيطان است; چرا كه دشمني گمراه كننده ]و[ آشكار است. بعد خود را ظالم بر خويشتن خواند و سپس از خداوند طلب مغفرت كرد و گفت: رَبِّ إِنِّي ظَـلَمْتُ نَفْسِي فَاغْفِرْ لِي...(قصص،16) پروردگارا من برخويشتن ستم كردم، مرا ببخش....

در مورد اين كه چرا حضرت آن مرد قبطي را كشت و بعد استغفار كرد، نكاتي شايان توجه است:

1. با دلايل عقلي و نقلي، عصمت انبيا ثابت شده است و عصمت آنان از اصول اعتقادي ماست. بنابراين مواردي كه ظاهراً با اين اصل متعارضند بايد معناي دقيقشان بررسي شود.

2. جنايتكاران فرعوني مفسدان بيرحمي بودند كه هزاران نوزاد بني اسرائيل را سر بريده بودند و از هيچ گونه جنايتي ابا نداشتتند. به اين ترتيب افرادي نبودند كه خونشان مخصوصاً براي بني اسرائيل محترم باشد.

3. كشتن اين فرد در آن برهه جايز بود; چرا كه مرد قبطي، كافر و مشرك بود و كشتن چنين فردي در هنگام مقاتله با مؤمن و دفاع از مظلوم جايز است; بنابراين مرد قبطي محترم الدم نبوده است.

4. چون حضرت احساس ميكردند، اين برخورد موجب ناخرسندي حضرت حق تعالي گردد، اين دل مشغولي وادارش ساخت كه استغاثه به درگاه ايزدي برد و طلب مغفرت نمايد; خداوند نيز استغاثه او را پذيرفت و او را بخشيد.

5. از نكات گذشته روشن ميشود كه اگر فردي حفظ خونش محترم نباشد و به هر علتي (عمدي يا غير عمدي) كشته شود، طرف مقابل مجازات نخواهد شد و پرداخت ديه هم لازم نيست.

6. در صورتي كه خون مقتول محترم باشد و خطاً به قتل برسد، متهم قصاص نميشود; بلكه تنها بايد ديه پرداخت شود كه پرداخت ديه در برخي موارد به عهده بيت المال و گاهي به عهده عاقله اقوام متهم است.(ر. ك: تنزيه الانبيأ، آية اللّه معرفت، ص 297، انتشارات نبوغ، منشور جاويد، آيت اللّه سبحاني، ج 5، ص 67 ـ 116، انتشارات اسلامي، معارف قرآن، در راه و راهنما شناسي)، آية اللّه مصباح يزدي، 4 و 5، ص 172، مؤسسه پژوهشي امام خميني.)